ฉีกกฎพรหมลิขิตพิชิตหัวใจยัยจอมร้าย

บทนำ

                ‘ซัน... เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะ ^ ^’ หญิงสาวที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเดินออกจากห้องตรวจแล้วพูดกับผู้เป็นสามีในอนาคตที่นั่งรอเธอตรวจอยู่

                ‘จริงเหรอ’ เขาพูดด้วยท่าทีที่ดีใจ

                ‘นายจะได้เป็นพ่อคนแล้วนะ ^ ^’ เธอพูดด้วยรอยยิ้มที่สดใส

                ‘เอ... แล้วเราจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดี’

                ‘เดี๋ยวก่อนสิ เรายังไม่รู้เลยนะว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะ’

                ‘นั่นน่ะสินะ ฉันน่ะ อยากได้ลูกเป็นผู้หญิงมากกว่า’

                ‘ทำไมล่ะ’

                ‘ถ้าเป็นผู้หญิงจะได้เกิดมาหน้าตาสวยเหมือนแม่ยังไงล่ะ ฮ่าๆ’

                ‘นายนี่นะ!’ เธอตีแขนเขาอย่างหมั่นใส้

                ‘ฮ่าๆ ฉันเจ็บนะ’ เขาลูบแขนปอยๆ

                ‘เดียร์ เดียร์!! อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ!!!’ ร่างสูงวิ่งตามร่างบางที่นอนอาบเลือกอยู่บ่นเตียงพยาบาล

                ‘...’

                ‘เดียร์!!’ เขาตะโกนเสียงดังเมื่อพยาบาลได้พาตัวเธอเข้าห้องICUไป

                เธอต้องไม่เป็นอะไร!!

                เขาพูดให้กำลังใจตัวเอง ทั้งๆ ที่เธออาจจะไม่กลับมาหาเขาแล้วก็ได้

                พรึบ!

                ในขณะที่เขานั่งรอผลอยูหน้าห้องICUนั้น จู่ๆ ไฟทั้งโรงพยาบาลก็ดับลง ทำให้ทุกคนที่อยู่ในนั้นต่างพากันตกใจ และ...

                พรึบ

                ‘คนไข้หายไปไหน!!’ เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากห้องข้างใน

                ‘คนไข้หาย!!’

‘ตามหาด่วน’

และแล้ว ทุกคนในโรงพยาบาลก็วุ่นกับการตามหาตัวคนไข้ ที่เพิ่งถูกรถชนไปหมาดๆ

เดียนเดียร์ เธอหายไปไหนน่ะ

เจ้าของนัยต์ตาสีแอลมอนพูดในใจพร้อมๆ กับวิ่งตามหาตัวเธอไป

                ณ บนดาดฟ้า

                ‘หึ มีหวังพวกองค์กรนั้นคงจะตามหาสายสืบสุดที่รักยากซะแล้วล่ะ’ ร่างสูงที่สาวชุดคลุมสีดำพูด แล้วเขาก็กรอกยาอะไรบางอย่างเข้าปากคนไข้ที่นอนรอความตายอยู่ก็ไม่ปาน...

                และนี่ ก็เป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่

                “ยัยเดียนนนนนนนนนนนน” ฉันหลุดจากภวังค์หลังจากคิดถึงเรื่องอดีตที่ฉันไม่อยากจากลา...

                “อะไร” ฉันตอบเสียงเย็นชา

                ตอนนี้ฉันอยู่ชั้นมัธยมปลายแล้วค่า และมันก็ทำให้ฉันได้ย้อนวันวานไปตอนที่ยังเป็นสาวเอาะๆ น่ารักๆ อยู่เลย ฮ่าๆ

                อ้อ ฉันชื่อเดียนเดียร์ หญิงสาวที่รอดพ้นชีวิตจากอุบัติเหตุรถชน แต่ดันถูกองค์กรสายสืบทรยศ ฉันจึงไม่คิดจะกลับไปที่นั่นอีกแล้ว และขอใช้ชีวิตแบบเด็กม.ปลายดีกว่า

                ขอเล่าประวัตินิดนึง ตอนแรกน่ะ ฉันแต่งงานมีสามี มีลูกเรียบร้อยแล้วจ้า ลูกของฉันชื่อซันเดย์ เป็นเด็กผู้ชายอายุเพิ่งจะ6ขวบหมาดๆ ซึ่งตอนนี้ก็อยู่กับพ่อของเขา ครอบครัวของฉันทำอาชีพสายสืบมานานแล้ว แต่ฉันไม่อยากกลับไปที่องค์กรนั้นอีกแล้ว และขอไม่กลับไปหาสามีของฉัน ที่ตอนนี้ได้ข่าวว่าองค์กรนี้กำลังระดมคนตามหาตัวฉันอยู่ หึ! อย่าหวังว่าจะได้เจอตัวฉันนะ

                “วันนี้ฉันได้ข่าวว่ามีครูใหม่เข้ามาเป็นสิบคนเชียวนะ” ยัยมินตี้พูด

                “จริงเหรอ *0*” ส่วนยัยดี่ดี๋ก็ทำตาเป็นมันวาว แหม ก็ยัยนี่น่ะ บ้าผู้ชายจะตายไป

                “แล้วไงล่ะ” ฉันถามอย่างเฉยชา ก็ฉันขี้เกียจมาเรียนนี่นา วันๆมีแต่การเรียนการสอนที่น่าเบื่อ ฉันน่ะไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กๆ ก็เลยรู้เรื่องเยอะกว่านี้อีก การเรียนของที่นี่น่ะ จิ๊บๆ

                “แหม.. แม่คนเก่ง เธอน่ะเก่งอยู่แล้วละจะมาเรียนทำไมล่ะ” ยัยดี่ดี๋พูดอย่างหมั่นใส้ มันก็จริงอยู่ที่ฉันเรียนเก่งแล้วต้องมาเรียน ฉันก็ไม่รู้ว่าใครเก็บฉันมาเลี้ยง แต่อยู่ๆ ฉันก็ได้มาอยู่โรงเรียนนี้ซะละ - -*

                “เอาเถอะน่า อย่างน้อยเราก็มีการบ้านลอกนะ” ยัยมินตี้พูดแย้ง

                “อ่า... นั่นสินะ ฮ่าๆ”

                “ไปนั่งเถอะ จะเข้าเรียนละ”

                “อ่าๆ ยัยเดียน วันนี้เธอจะเรียนมั้ย” ยัยดี่ดี๋หันมาพูดกับฉํน

                “ไม่ล่ะ วันนี้ฉันอยากพักผ่อน”

                “จ้า แม่คนเก่ง หะๆ” ทั้งสองคนประสานเสียงประชดฉัน

                ฉันส่ายหัวด้วยความระอา แล้วเดินไปนั่งบนชั้นวางหนังสือเล็กๆ แล้วนั่งเล่นตุ๊กตาโดโรโระ

                “ครูใหม่มาแล้วๆ”

                “รีบๆ ไปนั่งที่กันได้แล้ว!!” หัวหน้าห้องพูดขึ้น เพื่อให้เจ้าพวกนักเลงไปนั่งที่ หัวหน้าห้องคนนี้น่ะ โหดยิ่งกว่าครูอีกมั้ง แต่เธอน่ะ ไม่กล้าเถียงกับฉันหรอก ก็เพราะฉันมีความเป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลมากกว่าน่ะนะ

                ฉันกอดตุ๊กตากบสีฟ้าที่ชื่อโดโรโระแล้วหันหน้ามองวิวนอกหน้าต่าง ในหัวของฉันว่างปล่าว ไม่คิดที่จะคิดอะไรแล้ว ทุกวันนี้ฉันใช้ชีวิตแบบเด็กม.ปลายโดยให้อะไรๆมันผ่านไปอย่างไร้ค่า